Από lawrence Jacobson, Διευθύνων Σύμβουλος P & I, Future Care, Inc, ένας πάροχος της ιατρικής διαχείρισης και των υπηρεσιών συγκράτησης του κόστους για τη ναυτιλιακή βιομηχανία.
Σύμφωνα με το γενικό ναυτικό δίκαιο των Ηνωμένων Πολιτειών και σε πολλές θαλάσσιες χώρες, ο πλοιοκτήτης οφείλει σε όλους τους ναυτικούς που του απασχολούν το καθήκον να φροντίζουν σε περίπτωση τραυματισμού ή ασθένειας που συμβαίνει κατά το πεδίο της απασχόλησης του πληρώματος (στις ΗΠΑ, ενώ “στην υπηρεσία του πλοίου”). Το καθήκον της φροντίδας περιλαμβάνει την παροχή συντήρησης και θεραπείας για τους τραυματίες ή άρρωστους ναυάρχους, που χρονολογείται τουλάχιστον από τον δωδέκατο αιώνα Ρολά του Oléron.[1]
Η συντήρηση είναι ένα ημερήσιο επίδομα διαβίωσης που καταβάλλεται στον ναυτικό από τη στιγμή που φεύγει από το πλοίο για ιατρική περίθαλψη μέχρι την επιστροφή στο Fit for Duty (FFD) κατάσταση ή μέγιστη ιατρική θεραπεία (MMI), όποιο από τα δύο συμβεί πρώτα.
Η θεραπεία αναφέρεται στην ιατρική περίθαλψη. Γενικά, ο πλοιοκτήτης πρέπει να παρέχει επαρκή ιατρική περίθαλψη στον τραυματισμένο ή άρρωστο ναυτικό ξανά, μέχρι ς ότου το FFD ή το MMI.
Σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό το καθήκον μέριμνας θεωρείται “μη ανατελέσιμο”· δηλαδή, ο πλοιοκτήτης είναι τελικά υπεύθυνος για το πλήρωμα σε περίπτωση που ο ιατρικός πάροχος διαπράξει αθέμιτη πρακτική ή υπάρχει ελάττωμα στην παροχή της απαιτούμενης ιατρικής περίθαλψης.
Τα καθήκοντα του πλοιοκτήτη όσον αφορά την παροχή ιατρικής περίθαλψης επεκτάθηκαν βάσει του τίτλου IV της σύμβασης ναυτικής εργασίας του 2006 (MLC) ώστε να συμπεριληφθούν ειδικές απαιτήσεις τόσο για την περίθαλψη επί του πλοίου όσο και για την ιατρική περίθαλψη στην ξηρά. Πρότυπο A4.1 – Η ιατρική περίθαλψη επί του πλοίου και στην ξηρά απαιτεί από τον πλοιοκτήτη να διαθέτει « προστασία της υγείας και ιατρική περίθαλψη όσο τοδυνατόν συγκρίσιμη με εκείνη που είναι γενικά διαθέσιμη στους εργαζόμενους στην ξηρά» για το πλήρωμα του πλοίου. Ως στοιχείο της φροντίδας αυτής, ο πλοιοκτήτης πρέπει να παρέχει:
δ) … ιατρικές συμβουλές μέσω ραδιοεπικοινωνιών ή δορυφορικών επικοινωνιών σε πλοία στη θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων ειδικών συμβουλών, είναι διαθέσιμες 24 ώρες την ημέρα· [2] Τα οποία
Οι κυρώσεις βάσει του ναυτικού δικαίου και της MLC για μη συμμόρφωση μπορούν να περιλαμβάνουν την κράτηση πλοίων και τις ποινικές αποζημιώσεις, μεταξύ πολλών άλλων.
Είναι σαφές ότι η φύση των όσων εμπλέκονται, η υγεία των ναυτικών και η ιατρική ευημερία –ενδεχομένως, η ίδια η ζωή– απαιτεί από τον πλοιοκτήτη να εντοπίσει και να αξιοποιήσει τους καλύτερους διαθέσιμους ιατρικούς πόρους για να ανταποκριθεί τόσο στο γράμμα όσο και στο πνεύμα του καθήκοντος φροντίδας. Είτε επιλέγοντας ένα νοσοκομείο, εξωνοσοκομειακή εγκατάσταση, γιατρός ή άλλο ς ιατρικός πάροχος, ο πλοιοκτήτης εξυπηρετείται καλύτερα με την απόκτηση των υπηρεσιών ενός έμπειρου ιατρικού διευθυντή. Οι πράκτορες του Λιμενικού Και οι ανταποκριτές του Εμπορικού Ομίλου, ενώ ειδικεύονται σε πολλούς τομείς, γενικά δεν διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους και τις δεξιότητες ιατρικής διαχείρισης που απαιτούνται από τον πλοιοκτήτη για να εκπληρώσουν το καθήκον του για περίθαλψη βάσει του γενικού ναυτικού δικαίου ή της Σύμβασης Ναυτικής Εργασίας.
Επιπλέον, η απλή παροχή τηλιατρικής συμβουλής έως ότου το άρρωστο ή τραυματισμένο πλήρωμα φτάσει στην ακτή είναι πολύ μικρότερη από ό, τι απαιτείται. Πρόσφατα υπήρξε αύξηση των νεοαφιχθέντων παρόχων τηλεϊατρικής, διεκδίκηση εμπειρογνωμοσύνης στην παροχή ιατρικής περίθαλψης στους ναυτικούς. Ωστόσο, το καθήκον της “θεραπείας” απαιτεί πολύ περισσότερα από έκτακτης ανάγκης απομακρυσμένες ιατρικές διαβουλεύσεις. Απλά ρίχνοντας το πλήρωμα στο πλησιέστερο προσιτό ιατρικό πάροχο είναι ανεπαρκής και απερίσκεπτη, ιατρικά και νομικά. Ένας έμπειρος ιατρικός διευθυντής θα αναλάβει τη διαχείριση από την έναρξή του, επί του πλοίου, παρέχοντας τηλιατρική διάγνωση και συνταγή, το τιμόνι σε μια κατάλληλη ιατρική εγκατάσταση. Στη συνέχεια, ειδικός γιατρός ή νοσοκόμα διαχείριση περίπτωση της θεραπείας θα βελτιώσει την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της θεραπείας, μειώνοντας το κόστος. Ο επαναπατρισμός και ένα σχέδιο ανάρρωσης αναπτύσσονται και συμφωνούνται, μαζί με βοηθητικές υπηρεσίες όπως η στέγαση, το φαρμακείο, η θεραπεία, όλα με στόχο την έγκαιρη επιστροφή στο Fit for Duty ή τη μέγιστη ιατρική θεραπεία.
Η συμμετοχή ενός έμπειρου ναυτιλιακού ιατρικού διευθυντή πριν από τις απεργίες καταστροφής είναι μια σοφή κίνηση και, αναμφισβήτητα, απαιτείται στο πλαίσιο του MLC. Έχοντας ένα προορατικό σχέδιο και ιατρικό διευθυντή στη θέση του βοηθά τον πλοιοκτήτη στην απόδειξη της συμμόρφωσης, αν αμφισβητηθεί. Μειώνει επίσης τον ιατρικό κίνδυνο και τις δαπάνες όταν εμφανίζεται η ασθένεια ή ο τραυματισμός.
Σε μια εποχή αυξημένης εξειδίκευσης και νομικών υποχρεώσεων για τον πλοιοκτήτη φαίνεται ανόητο, ίσως ακόμη και ανάλγητο, να ανατεθεί η ιατρική περίθαλψη του πληρώματος σε μη ειδικούς. Η φύση της υποχρέωσης φροντίδας που οφείλει το πλήρωμα είναι μόνο πιθανό να αυξηθεί το πεδίο εφαρμογής. Για λόγους που κυμαίνονται από ανθρωπιστικές έως οικονομικές, η επαρκής ανταπόκριση απαιτεί εξειδικευμένες και έμπειρες ιατρικές συμβουλές και διαχείριση, πριν χρειαστεί.
[1] Fordham Διεθνές Δίκαιο Εφημερίδα Τόμος 14, Τεύχος 3 1990 Άρθρο 5 Αναγνωρίζοντας Σύγχρονη Συντήρηση και Θεραπεία ως Ναυαρχείο Δικαίωμα Βιρτζίνια Α. McDaniel? δείτε http://seafarersrights.org/wp/wp-content/uploads/2014/11/INTERNATIONAL_ARTICLE_RECOGNISING-MODERN-MAINTENANCE-ETC_1991_ENG.pdf
[2] Σύμβαση ναυτικής εργασίας, 2006, τυποποιημένο A4.1 http://www.ilo.org/dyn/normlex/en/f?p=NORMLEXPUB:91:0::::P91_SECTION:MLCA_AMEND_A4
